அறியாமையே ஆனந்தமோ?

கருமையின் பக்கங்களை அழித்து வெள்ளையாக்கும் முயற்சியில் காற்று ஈடுபட்டிருந்தது. இருந்தும் நன்றி மறக்காமல் காத்து நின்ற மரங்களுக்கு சற்றே ஒரு சின்னத்தூறலைச்
சிந்திச்சென்றது மேகங்கள் .முகம் கழுவிய மரங்கள் பலநாள் தூசிகள் நீங்கி பொலிவாய் தலையாட்டியதில் குளிர் காற்றால் வெளி நிரம்பி இருந்தது. கட்டாந்தரை முழுதும் விரிந்த புல்வெளியாகி இருந்தது. நாலைந்து மைனாக்கள் ஒன்றையொன்று துரத்தியது . நேற்றைய மழையின் மிச்சங்களில் சிறகு விரித்து கீச்சிட்டு குதித்தன. பெயர்தெரியாத பறவைகளும் கூட இருந்தன. இருந்த அமைதியை கிழித்தபடி அதன் குரல் கூப்பாடு போடுவது போல இருந்தது.

நின்ற இடத்திலிருந்து தெரிகிற ஐந்தாறு மரங்களில் ஒன்றைத்தவிர எதற்கும் எனக்குப் பெயர் தெரியவில்லை. நேற்றைய வாசிப்பில் அந்த கதையில் வங்காள கதாசிரியர் அவர் வீட்டு முற்றத்தில் இருந்த மரங்களின் பெயர்களையும் அது பூத்த காலத்தையும் கிளைத்த காலத்தையும் கூட விவரித்திருந்ததை நினைக்கையில் ஒரு வெட்கம் ஓடியது. எதை அறிந்திருக்கிறோம்?

அறிதல் !!. அறியாமலே செய்யும் செயல்கள் இப்படி எத்தனையோ உண்டே? அறியாமையைபோல ஒரு அமைதியில்லை என்றும் தோன்றி இருக்கிறதே?. அதுபோன்றதொரு நேரத்தை நினைத்தபடி வெட்கம் துறக்கலாம்.

அறியாத மனிதர்களிடம் கூட அறிந்தவர்கள் போல பேசுவதில் ஆனந்தமடையும் அதே மனதிற்கு தெரிந்த மனிதர்களிடமும் அறியாதவர்களாய்த்தான் இருந்தோம் என உணர்ந்து நிற்க நேரும் கணங்களும் வாய்ப்பதுண்டு. தலைகீழ் பிம்ப வாசிப்புகளைத் தொடரும் நியாயம் அழிக்கும் தன்முனைப்புகள் அந்த மேகங்களைப்போல ஏதும் சின்னத்தூரலையும் கூட விட்டுச் செல்வதில்லை.

எத்தனையெத்தனையோ முகங்களில் ஒன்றாக, அறியாதவர்களை கடக்கையில் தோன்றாத சில பதட்டங்கள் அறிந்தவர்களை கடக்கையில் தோன்றி மறையும்.

யாருமற்ற தனிமையில் குரலெடுத்துப் பாடிய பாடலில் முதல் வரியில் இல்லாத நயம் இரண்டாம் வரியில் வந்து நின்றது. அந்த பாடலின் ராகத்தையும் தான் அறிந்திருக்கவில்லை.

பெயர் தெரியாத மஞ்சள் நிறப்பூ பூக்கும் மரமொன்றை சிறிய செடியாக நடைபாதை ஓரத்தில் நேற்று நட்டு வைத்திருக்கிறேன். மஞ்சள்பூ மரத்திலிருந்து நானே பறிந்த விதையில் வந்த செடி தான் என்பதால் மஞ்சளாய்த்தான் அது பூக்குமென்பது மட்டும் தெரியும். அதுபோதாதா?