உதிர்ந்த நட்சத்திரங்கள்

நேரம் எத்தனையிருக்குமென்று பார்க்கவேண்டிய அவசியமில்லை ஞாயிறு தானே...ஆனால் எதையுமே செய்யத்தோன்றாத மனநிலை , இல்லையில்லை வழக்கமாய் செய்யாத எதையாவது செய்தே ஆகவே வேண்டிய கட்டாயத்தில் மனநிலை. எழுந்து சோம்பல் முறித்து தலைமுடியை லாவகமாக இரு சுற்றில் முடியிட்டபடி சன்னலில் எட்டிப்பார்த்தாள் , இக்கதையின் கதாநாயகி.

_________________
அடர்பச்சை புல்வெளியில் உதிர்ந்த நட்சத்திரங்களாய் இரவு பூத்த பவளமல்லிகளின் சிதறல்.அதன் மணத்தை சுவாசப்பையில் நிரப்பிக்கொள்ளும் உத்தேசத்துடன் ஒரு நீண்ட சுவாசத்தை செய்துகொண்டே கண்களை மூடிய படி அவள் நின்றாள்.
என்ன செய்யலாம் பல் துலக்கியே ஆகவேண்டுமா ? ம்...யானை என்ன பல்லாத் தேய்க்கும் எப்போதோ சின்ன வயசில் சித்தப்பா கேட்பது நினைவுக்கு வந்து ஒரு முடிவெடுத்தாள் , இல்லை எல்லாமே இன்றைக்கு தலைகீழாகத்தான் செய்யப்போகிறேன் . நேராக சென்று காபிக்கு பதில் குளிர்பெட்டியில் இருந்து மாஸா வை எடுத்துக்குடித்து விட்டு தோட்டத்திற்குள் ஒரு நடை போகலாம் என்று இறங்கினாள்.
________________

பூவுக்கு வலிக்காமல் ஒவ்வொன்றாய் எடுத்து பவளமல்லிகளை ஓரிடத்தில் சேர்த்தாள். மரம் அவளை குனிந்து உற்று நோக்குவதாய் தோன்றியது . என்ன பார்க்கிறாய் பூப்பதெல்லாம் மரத்துக்குத்தான் என்பாயே இன்று என்ன சேர்க்கிறாய் என்ன செய்யப்போகிறாய் என்று அது கேட்பதாக சரசரத்து தலையில் உரசியதாக உணர்ந்தாள் . "அதுவா இன்று நான் செய்யப்போவது எல்லாம் தலைகீழ் போ"
கற்பனை கேள்விக்கு நிஜத்தில் பதில் கொடுத்துவிட்டு வாசலில் கிடந்த க்ரானிகல் பேப்பரை எடுத்து அதில் பூக்களை எல்லாம் எடுத்துவைத்து க் கொண்டு " காலைத்தென்றல் பாடி வரும் ராகம் " என்று ஹம் செய்தபடி உள்ளே போனாள்.



ஊசியைத்தேடி ஆரஞ்சு நிறத்தில் ஸ்ட்ரா போன்ற பவளமல்லியின் காம்பில் ஊசியை நுழைத்து அழகாகக் கோர்த்தாள். அம்மா அப்பாவின் படத்துக்கு மாலையாகப் போட்டாள். "உங்களை நின்று பார்த்து பேசி எத்தனை நாளாகி விட்டது ரொம்ப நாளாக நான் ஒரு இயந்திரமா என்ற சந்தேகம் தோன்றிக்கொண்டிருக்கிறது. காலையில் எழுவதும் காபியை உறிஞ்சியபடி பேப்பர் படித்து , எதையோ சாப்பிட்டு ஆபிஸுக்கு ஓடி நேரம் காலம் இல்லாமல் வேலை பார்த்து மேலிடத்தில் நல்ல பேர் வாங்கி , வேலை செய்ய முடியாத நண்பர்களிடம் திட்டு வாங்கி ..ப்ச்." என்று மனதில் நினைத்தபடி "அம்மா அப்பா சுவர்க்கத்தில் என்ன செய்யறீங்க , எனக்காக கவலைப்படாதீங்க ...சரியா " என்று வாய்விட்டு அவர்களிடம் பேசினாள் . 'நமக்கு பைத்தியம் தான் பிடிக்க ஆரம்பிச்சு இருக்கு போல என்ன இன்னைக்கு இப்படி படத்துக்கிட்டே மரத்துக்கிட்டே பேசிக்கிட்டு இருக்கோம்'' என்று தலையில் தட்டிக்கொண்டாள்.



அடுத்ததாக அவள் கண்ணில் பட்டது தொலைபேசி . யாருக்காவது பேசலாம் என்றால் யாருக்கு ? ஆபிஸ் ஆட்கள் இன்று அவரவர் குடும்பத்துடன் சந்தோஷமாய் விண்டோஷாப்பிங்கோ பார்க்கோ சினிமாவோ சுற்றிக்கொண்டிருப்பார்கள். சொந்தக்காரர்கள் என்ற வுடன் யார் எனக்காகக் கவலைப்படுகிறவர்கள் இருக்கிறார்கள் அல்லது கரிசனமாய் பேசப்போகிறார்கள் இந்தத் தொலைபேசி கூட என்னைப்போல தனிமரம் தானோ ? ஆபிஸில் எதாவது அவசரம் என்றால் அல்லாது இது என்று ஒலித்திருக்கிறது, ஒரு முறை இது ஒலித்து தானே என் வாழ்க்கை யை அழித்தது என்று பழைய நினைவுக்குப் போனாள்.


பத்து வருடத்துக்கு முன்னால் ,ஒரு மாலை நேரம் இதே வீட்டின் வாசலில்,
30 ஜோடி காலணிகள் . வாசலுக்கும் திண்ணைக்குமாய் நடந்து கொண்டே அம்மாவுக்கு கட்டளை பிறப்பித்துக் கொண்டிருந்த அவளின் அப்பாவுக்கு முன்பே இரண்டு முறை அட்டாக் வந்திருந்தது. சொந்தங்களின் அரட்டையில் வீடே அதிர்ந்து கொண்டிருந்தது. முப்பத்திரண்டு வயதுக்கு என்ன அலங்காரம் செய்ய என்று தெரியாமல் மைசூர் சில்க் கட்டி எப்போதும் போல் தலை சீவி பொட்டிட்டு அமர்ந்திருந்தாள். சின்னதாய் மல்லிகை சரமன்றி வேறு அலங்காரம் இல்லை.


இத்தனை வருடத்தில் இப்போது தான் ஒருத்தருக்கு அவள் ஒரு கல்யாணத்துக்கு தகுதியானவள் என்று புரிந்திருந்தது.4 மணிக்கு வரவேண்டும் . நேரம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. யாரையும் காணவில்லை. போன் ஒலித்தது. ஓடிப்போய் எடுத்த அப்பா அப்படியே சரிந்து விட்டார் . ஒரே நாளில் இரண்டு பெண்ணை பார்க்க வந்திருந்தார்களாம் .இவளை விட இரண்டு வயது குறைந்த மணமகள் கிடைத்ததால் ஒரு மணி நேரம் முன் இன்னோரு வீட்டில் நிச்சயம் செய்துவிட்டார்களாம். இப்போது அம்மாவும் இல்லை.


தனக்காய் உழைத்து விட்டு நேரம் காலம் வருடத்தின் கவலையின்றி ஓடியதால் எதையும் பெறவும் இல்லை எதையும் இழக்கவும் இல்லை அவள்.மனதுக்குள் அவளுக்கான ஆறுதலை அவளே தான் சொல்லிக்கொள்வாள் , எல்லா பூக்களுமா மாலையாகின்றன. சில பூக்கள் மலர்ந்து மரத்திலேயே இருந்து பின் உதிர்ந்து விடும் . எல்லாமே தலைகீழ் என்றாளே , ஆனால் , ஒன்று மட்டும் இன்று வழக்கம் போல தான் செய்யப்போகிறாள்.

____________________
தன்னைப்போல உதிர்ந்த நட்சத்திரங்களைக் காண ஒவ்வொரு ஞாயிறும் செல்வது போல இன்றும் மாலையில் அவள் யாருமற்றோரின் இல்லத்திற்கு செல்வாள். சில புத்தகங்களுடன் சென்று குழந்தைகளுக்கும் முதியவர்களுக்கும் படித்துக் காட்டி மகிழ்ந்திருப்பாள்.