புறாக்கூடு

தில்லி வந்த புதிதில் புறாக்கள் புதிய அனுபவம். எங்கள் ஊரில் கோயில்களில் மசூதிகளில் சர்ச்சுகளில் தான் அதிகம் இருக்கும் .ஊரில் காக்கைகளுக்கு உணவு வைப்பது வழக்கம் தான். குருவிகள் அத்தனை வராது. இங்கே தில்லியில் எல்லாரும் ஒரு மண்பாத்திரத்தில் உணவும் இன்னொரு மண்பாத்திரத்தில் தண்ணீரும் வைத்து புறா மற்றும் குருவிகளுக்கு என்று வெளியில் வைத்திருக்கிறார்கள். நானும் வைத்தேன். தில்லி போன்ற நகரத்தில் குருவிகளை ரசிக்க முடிகிறதே என்று தோன்றியது.




இங்கே வீடுகளின் சன்னல்களில் கூட கூடு கட்டி வாழ்கின்றன். எங்கள் குளியறை சன்னலில் சல்லடைக் கதவுக்கு வெளியே கண்ணாடிக் கதவு சாய்ந்த வாக்கில் இருக்கும் .இடையில் குளிருக்கும் வெயிலுக்கும் வாகாக கூடுகட்டும். வருடத்தில் பாதி நாட்கள் 'குகூ' குகூ' எனும் சத்தம் வீட்டில் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும்.




கூடு கட்டி முட்டையிட்டு அடைகாத்து குஞ்சுகளுக்கு இரை ஊட்டுவது என்று எல்லா காட்சிகளையும் பார்வையாளராக பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். சமயத்தில் அதனுடன் பேசுவேன். அந்த அறையின் சத்தத்திற்கு அடைகாக்க ஆரம்பித்த காலத்தில் புறா பயப்பட்டு நடுங்கும். "இல்லை எதுக்கு பயப்படற நான் என்ன செய்தேன் உன்னை" கொஞ்ச நாளுக்கப்புறம் பழகியது போல் நம்மை கண்டுகொள்ளாமல் இருக்கும்.



சில வருடங்களுக்கு பிறகு வேறு வீடு வாங்கிய பின் இந்த
இனிய அனுபவம் ஒரு சோக அனுபவமாக மாறிவிட்டது.
அங்கே கூலருக்கு மேலே கூடு கட்டிக் கொண்டு இருந்தன புறாக்கள் இரண்டு . குஞ்சு பொரிக்கும் காலம் வரும் வரை கண்ணில் படாத பூனையார் வந்து அம்மா அப்பா குஞ்சுகள் என்று கபளீகரம் செய்துவிட்டார். துர்நாற்றம் , ரத்தம் என்று மனதை கலக்க வைத்தது புறாக்களின் மிச்சம்.




மீண்டும் ஒருமுறை கட்டியது அதே இடத்தில். கலைக்கலாம் என்றால் வயிற்றில் பிள்ளையோடு இருக்கிறாய் கலைக்காதே என்றார்கள் அம்மா. ஆனால் புறா அது உயிரோடு இருக்காதே என்று ஒரே கவலை. சரி என்று உயரத்தில் ஒரு ஆணியை அடித்து ஒட்டை பிளாஸ்டிக் பக்கெட் ஒன்றை மாட்டி அதில் மணல் இட்டு நிரப்பி கூட்டைக் கலைக்காமல் அதில் போட்டு வைத்தோம்.




இந்த முறையும் குஞ்சு பொரிக்கும் வரை ஒன்றும் இல்லை. குஞ்சு பொரித்து சில நாட்களில் வந்தார் பூனையார் எங்கிருந்து எப்படித்தான் தாவியதோ தெரியவில்லை . புறாவின் குடும்பத்தில் இறகுகள் தான் மிச்சம். எல்லோரும் பூனைக்கு உணவு புறா நீ ஏன் வருத்தப்படுகிறாய் ? என்று சமாதானப் படுத்தினார்கள்.
ஆனால் வீட்டினருகில் வசித்த ஒரு குடும்பத்தை அல்லவா இழந்துவிட்டேன் மனம் சமாதானம் அடையவில்லை.




அதற்கு பிறகு அடிக்கடி கட்டுகிறது. அது கட்ட முயற்சிக்க
நான் கலைத்துப் போட இது அடிக்கடி நடக்கிறது. ஒரு இடத்தில் கட்டும் பின்னர் கலைத்து விட்டு அதனுடன் பேசுவேன் வேண்டாம் போய் விடு . அது மீண்டும் பக்கத்தில் வேறு இடத்தில் கட்டும். குறைந்தது மூன்று முறை கட்டி கட்டி பிரித்துப் பால்கனியின் கட்டைச் சுவற்றில் வைத்து எடுத்துப் போ என்பேன். அதற்கு பிறகு தான் அது போகும்.




இப்போது என் மகனும் வந்து 'காக்கா' (புறாதான் அவன் பாஷையில்) 'நோ நோ' 'டோண்ட் டோண்ட்' (செய்யாதே )
என்கிறான். மகளோ "எனக்கு புறா பாஷை தெரிந்தால் அதுகூட பேசி இங்க கட்டினா பூனை வந்து சாப்பிட்டுடும் என்று சொல்லித் தருவேன்" ., என்கிறாள்.